سلامت

گوش انسان، اندام شنوایی و تعادلی است که با انتقال (یا تبدیل امواج صوتی به تکانه های الکتروشیمیایی) صدا را تشخیص و تحلیل می کند و حس تعادل را در ما ایجاد می کند.

 

گوش(ear) به عنوان گیرنده و فیلتر عمل می کند که در آن محرک های شنوایی به اطلاعات تبدیل می شوند که متعاقباً توسط مغز رمزگشایی می شوند. بنابراین، عملکردهای اصلی انجام شده توسط گوش تشخیص، انتقال و تبدیل اصوات به تکانه های الکتریکی است.

 

گوش را می توان به سه قسمت تقسیم کرد. خارجی، میانی و داخلی. در ادامه این مقاله با ما همراه باشید تا با ساختار گوش  و عملکرد آن آشنا شوید.

 

 ساختار و آناتومی گوش(ear anatomy)

گوش انسان، مانند گوش دیگر پستانداران، دارای اندام های حسی است که از دو عملکرد کاملاً متفاوت برخوردار است: عملکرد شنوایی و تعادل وضعیتی و هماهنگی حرکات سر و چشم. از نظر آناتومی، #گوش دارای سه قسمت قابل تشخیص است: گوش خارجی ، میانی و داخلی.

 

ساختار گوش خارجی(external ear)

ساختار گوش خارجی بوسیله پرده گوش(tympanic membran) و مجرای گوش خارجی تشکیل می شود که صداها را دریافت می کند و آنها را از طریق لاله گوش به گوش میانی منتقل می کند. پرده گوش بصورت دایره ای و انعطاف پذیر است و با برخورد امواج صوتی ورودی به آن شروع به لرزش می کند. در زیر ساختار هر یک از اجزای گوش خارجی را توضیح داده ایم .

 

کانال گوش

مجرای گوش از گوش خارجی شروع می شود و به پرده گوش ختم می شود. طول کانال تقریباً دو و نیم سانتی متر است. پوست مجرای گوش به درد و فشار بسیار حساس است. در زیر پوست یک سوم کانال خارجی غضروف و دو سوم داخلی آن استخوان است.

 

پرده گوش

اندازه پرده گوش بسیار کوچک است. اصطلاح پزشکی پرده گوش، غشای تمپان است. پرده گوش یک غشا خاکستری شفاف است. به قسمت مرکزی پرده، استخوان چکشی گوش میانی متصل است.

عملکرد گوش خارجی

گوش خارجی به عنوان یک قیف برای انتقال ارتعاشات هوا از طریق پرده گوش عمل می کند. همچنین عملکرد موقعیت یابی صدا را دارد. موقعیت یابی صدا برای اصواتی که از چپ یا راست نزدیک می شوند به دو روش تعیین می شود.

 

اولاً، موج صدا کمی زودتر از رسیدن به گوش دیگر، به گوش نزدیکتر به صدا می رسد. ثانیا، صدا هنگام رسیدن به گوش دوم از شدت کمتری برخوردار است، زیرا سر به عنوان یک مانع صوتی عمل می کند و تا حدی پخش امواج صوتی را مختل می کند. تمام این نشانه ها توسط مغز برای تعیین محل منبع صدا ادغام می شوند. بنابراین موقعیت یابی صدا فقط با یک گوش دشوار است.

ساختار گوش میانی

حفره تمپان شامل سه  استخوان به عنوان کوچکترین استخوان بدن  و دو عضله کوچک است. از استخوان ها به عنوان استخوانچه های شنوایی نیز یاد می شود که پرده گوش را به گوش داخلی متصل می کند. استخوان ها از خارجی ترین تا درونی ترین آنها، چکشی، سندانی و رکابی نام دارند. اجرای هر یک از قسمت های گوش میانی عبارتند از:

 

استخوان چکشی به پرده گوش متصل بوده و شامل دسته ای است که به سطح داخلی پرده گوش متصل می شود، و یک قسمت سر دارد که از دیواره حفره گوش معلق است.

استخوان سندانی در سمت نزدیک به پرده گوش و به استخوان رکابی سمت نزدیک به گوش داخلی متصل است.

استخوان های رکابی دارای قوس و دو پایه هستند. این پایه ها توسط یک تکه بافت حلقوی در شکافی به نام دریچه بیضی شکل، که ورودی گوش داخلی نامیده شده است، نگه داشته می شود.

استاپدیوس کوچکترین عضله گوش داخلی نام دارد که  به استخوانچه رکابی وصل می شود.

تنسور تمپانی، عضله دیگر گوش داخلی است که روی استخوان چکشی قرار می گیرد.

این استخوان ها از طریق پنجره بیضی شکل که حلزون را می پوشاند، پلی بین پرده گوش و گوش داخلی ایجاد کرده اند. یک لوله باریک به طول تقریبی 3.5 سانتی متر، به نام لوله استاش(eustachian tube)، گوش را به قسمت پشت حلق متصل می کند و مانند دریچه تنظیم فشار عمل و فشار دو طرف پرده گوش را  متعادل می کند، به گونه ای که صدا به درستی شنیده شود.